Η ΛΕΥΚΟΝΤΥΜΕΝΗ ΤΟΛΜΗ
Πρόκειται για τη Μυγδαλιά! Αυτή που τολμάει, όταν όλα λουφάζουν. Την παρακολουθώ ολάνθιστη μεσ’ στο καταχείμωνο, την κυρά της τόλμης. Υψώνει τη λευκή της παντιέρα ολομόναχη μέσα στη χειμωνιάτικη κατοχή. Απλώνει τα πανιά της ελπίδας κόντρα στον δισταγμό των πολλών. Πετάει τη φωτοβολίδα της Άνοιξης μέσα στην καταχνιά. Τεντώνει το λάβαρο της ζωής μέσα στη χειμωνιάτικη νέκρα. Γίνεται ο μεγάλος προπομπός! Χαμογελάει τη στιγμή που χρειάζεται ελεεί τη στιγμή που πρέπει. Εύλογο γεννιέται το ερώτημα: Από πού αντλεί την τόση τόλμη;
Τη βλέπω, νύφη λαχταριστή, και κατάπληκτη η απορία μου γίνεται αγέρας χειμωνιάτικος και τη ρωτάει: Από πού; Ταράζεται σύγκορμη. Αεροχτυπιέται. Μπατσίζει το πρόσωπο του βοριά με λουλούδια. Από πού έρχεσαι; επιμένω. Ο αέρας πέφτει η Μυγδαλιά ξεκουράζεται. Θυμάμαι το: «Είπανε στη Μυγδαλιά για τον Θεό και κείνη λουλούδισε!» Αυτό είναι. Ζητήστε τον Θεό! Πίσω από την τόλμη της Μυγδαλιάς ζητήστε τον δημιουργό του θαύματος! Αυτόν πού μόνος μπορεί να σπέρνει την ομορφιά μεσ’ στην ασχήμια! Το φώς μεσ’ στο σκοτάδι. Το χαμόγελο μέσα στη νέκρα. Την άνοιξη μεσ’ στην αντάρα. Τα άνθη της Μυγδαλιάς μέσα στη βαρυχειμωνιά. Η μια εξήγηση. Η άλλη τα θέλει αλλιώς τα πράγματα. Ήτανε, λέει, κάποτε ένας μακρύς χειμώνας Ατέλειωτος! Όλα, τα πάντα είχανε πάψει πια να ελπίζουν πως θα ‘ρθεί η Άνοιξη. Η Άνοιξη έστειλε ένα χελιδόνι: Σύρε πες σε όλα τα πάντα πως θα ‘ρθω. Το χελιδόνι πήγε, το είπε, δεν το πίστεψε κανείς. Μόνο η Μυγδαλιά. Εγώ σε πιστεύω, του είπε, κι ανθοφόρησε! Από τότε, λέει, η Άνοιξη χάρηκε τόσο πολύ, ώστε κάθε χρόνο στέλνει μήνυμα στη Μυγδαλιά, και κείνη ανθίζει και σκάζει τον χειμώνα στο περίπαιγμα. Μερικές φορές όμως εκείνος την εκδικείται, της καίει τα άνθη.
Οι δύο εξηγήσεις. Όμορφες, χωρίς αντίρρηση. Δεν είναι, όμως, αυτό που μας ενδιαφέρει. Πέρα από τα λογικά σχήματα και τις μυθικές κατασκευές, υπάρχει η ομορφιά: η ανθισμένη Μυγδαλιά. Η τρελή ανθισμένη Μυγδαλιά, όπως τη θέλει ο ποιητής. Η Αγία Λαύρα των δέντρων. Εκεί όπου πρώτα υψώνεται το μπαϊράκι της Άνοιξης. Η Μυγδαλιά είναι η Σημαιοφόρος. Κάτω από συνθήκες αφόρητα δυσμενείς, περιφρονεί τον δισταγμό και λέει το ναι στην τόλμη. Έτσι έχει την τιμή να σέρνει αυτή κάθε χρόνο της Άνοιξης. Η μοίρα των τολμηρών οι άλλοι, οι διστακτικοί, έρχονται δεύτεροι.
Την είπαν εύπιστη. Και είναι. Έχει την ευπιστία, εκεί που οι άλλοι έχουν την επιφύλαξη. Έχει την κατάφαση, εκεί που οι άλλοι έχουν τον φόβο. Ενάντια στη φτώχεια του φόβου, τεντώνει τον πλούτο της τόλμης. Ευπιστία το δεχόμαστε. Άλλα και μεγαλείο! Μην το αρνείστε. Η Μυγδαλιά, η κυρά της τόλμης, έρχεται μεσ’ στον Φλεβάρη και παραδίδει μαθήματα. Μαθήματα Ελπίδας και Μαθήματα Θάρρους. Φροντίστε να μην τα χάσετε. Γιατί υπάρχει ένας Θεός, που δε μας διαψεύδει ποτέ.
«Ας έλθει η βροχή & το χαλάζι, Εσένα έχω Πατέρα, τι με νοιάζει;»
Θα περάσει η μπόρα! Θα ξαναλάμψει ο Ήλιος!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΟΥΡΕΛΗΣ (από το περιοδικό Σαλπίσματα)
Τώρα σε λίγο
Μεσ’ στου χειμώνα την κρύα νέκρα
που απ’ άκρου σ΄ άκρο τη γη σκεπάζει
και παγωμένη χιονιά ανάσα
τα ακροκλώνια έχει αγκαλιάσει,
δες, τ’ ακροσύνορα πέρα του κάμπου
μηνούν το θαύμα που θα προβάλει
τώρα σε λίγο.
Απ’ το ξερόκλαδο πού νεκρωμένο
μοιάζει να στέκεται μεσ’ στη σιωπή,
δες νέα ζωντάνια, νιόφυτρα φύλλα,
χαρά κι ελπίδα θα ξεπροβάλει
τώρα σε λίγο.
Μέσα στη φύση, που μαύρη πλήξη
έχει τυλίξει το κάθε τι,
άκου χαρές και γέλια, ώρια λουλούδια,
γλυκά τραγούδια μέσα στα μύρα
τα χελιδόνια θάρθουν να ψάλουν
τώρα σε λίγο.
Κι αν στην ψυχή σου κάποιος χειμώνας
θλίψη απλώνει και παγωνιά,
κάνε κουράγιο θα δεις το θαύμα,
όταν της άνοιξης ζεστή ηλιαχτίδα
θα σε χαϊδέψει, και απ’ το δάκρυ
ρόδο θ’ ανθίσει μεσ’ στην καρδιά
τώρα σε λίγο…
ΜΑΡΙΝΑ ΦΡΑΓΚΑΚΗ « Kόσμος Ελληνίδος»Μάρτιος – Απρίλιος 2013