Η Κατασκήνωσή μας φέτος ονομάστηκε:

“ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ”

ΤΟ ΚΤΙΣΤΟ ΤΟ ΑΚΤΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΦΩΣ

Ο ίδιος ο Χριστός και στο ευαγγέλιο του Ιωάννη, παρουσιάζεται να λέγει· «Εγώ ειμί το φως του κόσμου· ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ’ έξει το φως της ζωής» (Ιω. 8,12). Στην επί του Όρους ομιλία όμως, ο Χριστός μας αποκαλύπτει ότι εκτός από το φως το φυσικό που αυτός δημιούργησε και το άκτιστο υπερφυσικό φως που είναι ο ίδιος, υπάρχει κι ένα πνευματικό φως το οποίο πρέπει να ενσαρκώνουν οι Χριστιανοί. Η νέα αυτή δημιουργία είναι μεγαλύτερη από την πρώτη. Με το πρώτο φως βλέπουμε αισθητά πράγματα. Με το δεύτερο φως (τον Χριστό) βλέπουμε τον υπεραισθητό Θεό.

«Υμείς εστέ το φως του κόσμου. Ου δύναται πόλις κρυβήναι επάνω όρους κειμένη· ουδέ καίουσι λύχνον και τιθέασιν αυτόν υπό το μόδιον (ρωμαϊκό μέτρο χωρητικότητας στερεών, κυλινδρικό στην μορφή, κουβάς), αλλ’ επί την λυχνίαν, και λάμπει πάσι της εν τη οικία. Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς» (Ματθ.5,13-16).

Οι Χριστιανοί λοιπόν πρέπει να διαλύουν τα σκότη της απιστίας, της διαφθοράς, του εγωισμού. Γι’ αυτό τόσο η ζωή τους όσο και η διδασκαλία τους πρέπει να είναι φωτεινή και υπόδειγμα για μίμηση. Αυτοί που έχουν προορισμό να φωτίζουν την Οικουμένη πρέπει να ζουν μέσα στο φως της χάρης και της άγιας και ενάρετης ζωής.

Από τον Αγιασμό και την Ονοματοθεσία της Κατασκήνωσης από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Κοσμά.

Τα ονόματα των ομάδων ήταν:

Λυχνίες προσευχής, Ολόφωτες κορφές, Φωτοδότριες Χριστού

Πυρφόρες του Πνεύματος, Αστράκια λαμπερά, Ηλιοτρόπια πίστεως

Χρυσακτίνες αγάπης, Φλογερές αγωνίστριες

Ο Δεσπότης μας: Φως επί την λυχνίαν

Το αρχηγείο μας: Φωτεινοί οδοδείκτες

Το ομαδαρχείο μας: Φάροι ακοίμητοι

Οι γονείς μας: Λαμπάδες προσφοράς

Οι κυρίες της διακονίας: Ταπεινές ηλιαχτίδες

Οι ομάδες μας:

Το αρχηγείο και το ομαδαρχείο μας

Η ημέρα μας αρχίζει και τελειώνει με προσευχή.

Όλοι είχαμε την ευλογία να εξομολογηθούμε και να κοινωνήσουμε στη θεία Λειτουργία την ημέρα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.

Η εξομολόγηση δεν απαλλάσσει μόνο, τον άνθρωπο, από το βάρος των αμαρτιών και των τύψεων, αλλά ταυτόχρονα τον εφοδιάζει με μυστικές δυνάμεις για να αντιμετωπίσει τον εαυτό του, τις δυσκολίες της καθημερινότητας και προπάντων να οδηγηθεί προς τον εξαγιασμό του.

Εάν χρειάζεται προετοιμασία για να προσέλθουμε στην θεία Κοινωνία, χρειάζεται ανάλογη επαγρύπνηση και πνευματική φροντίδα και μετά την θεία Λειτουργία, για να μην φανούμε ανάξιοι της δωρεάς τον Χριστού.

Ὁ ιερός Χρυσόστομος λέει: «Άκουσες στο Ναό ύμνους ιερούς, απόλαυσες την βασιλική Τράπεζα, γέμισες οπό το Άγιον Πνεύμα, συνέψαλες με τα Σεραφείμ, έγινες κοινωνός των ουρανίων Δυνάμεων.

Λοιπόν, μην πετάξεις τόση χαρά, μην διασκορπίσεις τον θησαυρό. Ας είναι τα έργα μας μετά την θεία Κοινωνία αντάξια της αγάπης του Θεού».

Με τον τρόπο αυτό θα έχουμε πάντα ένοικο μέσα μας τον Χριστό.

Από την γιορτή Πατρίδας

Ημέρα αφιερωμένη στις

MΕΣΟΛΟΓΓΙΤΙΣΣΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Οι γυναίκες που κλήθηκαν να πεθάνουν σαν άντρες»

«Θαυμάζω τες γυναίκες μας και στ’ όνομά τους μνέω»

(Δ. Σολωμός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι)

Η Μεσολογγίτισσα γυναίκα, που δεν ήταν συνηθισμένη σε βαριές δουλειές, αναγκάζεται να βγει από το σπίτι της, να αναλάβει δράση. Γίνεται – όπως λέει ο Σολωμός – αντρογυναίκα. Δηλαδή, κάνει όσα ένας άντρας και μια γυναίκα μαζί. Κάνει τις δουλειές του σπιτιού, κουβαλάει εφόδια στους αγωνιστές, φροντίζει τα παιδιά της, ετοιμάζει αλοιφές για τους τραυματίες, λιώνει μολύβια απ’ τα δίχτυα, για να φτιάσει βόλια, καμιά φορά κρατάει στις ντάπιες τη θέση του άντρα της, για να λείψει για λίγο εκείνος, παίρνει μέρος στα νυχτερινά γιουρούσια καθώς και στον πετροπόλεμο – μαζί με τα παιδιά – όταν οι εχθροί πλησιάζουν. Και όλα αυτά, τη στιγμή που δεν ήτανε μαθημένη, καθώς λέει ο Σολωμός.

Κι όταν πάρθηκε η απόφαση για την έξοδο, οι μανάδες αυτές με άκρα αξιοπρέπεια και ηρεμία, ετοιμάστηκαν για το τέλος. Ξεχασμένες από όλο τον κόσμο κι αβοήθητες,3000 γυναίκες ετοιμάζονταν να πεθάνουν ήρεμα και σχεδόν τελετουργικά. Έκαψαν τα «σεμνά» κρεβάτια τους, μην τα μαγαρίσουν οι Αγαρηνοί, λιβάνισαν τους τάφους των νεκρών τους, φόρεσαν ρούχα ανδρικά, έδωσαν όπλα στα μεγάλα παιδιά τους να πολεμήσουν μαζί και στα μικρά αφιόνι για να μην ακουστούν την ώρα που θα ‘βγαιναν, φίλησαν τα κατώφλια των σπιτιών τους και ξεκίνησαν.

Πολύς καιρός κύλησε βέβαια από τότε. Μέσα στο σημερινό χάος της καλοπέρασης και της χλιδής, η θυσία των γυναικών του Μεσολογγίου, που αναστάτωσε τότε τον κόσμο, έχει από το πλήθος ξεχαστεί κι ο ηρωισμός μοιάζει παράταιρος. Σήμερα οι πόλεμοι γίνονται για τα πετρέλαια και δεν πεθαίνει κανείς για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Τότε οι Μεσολογγίτισσες πέθαναν άδικα; Ο Παπαδιαμάντης είχε πει «Καμιά αρετή, καμιά υπομονή, κανέν μαρτύριον, κανέν δάκρυ, τίποτε δεν χάνεται».

Η θυσία τους θα παραμένει πάντα σαν τίτλος τιμής για την ανθρωπότητα