2 Φεβρουαρίου, γιορτή της Υπαπαντής του Κυρίου, πραγματοποιείται η καθιερωμένη Γιορτή της Μητέρας στον Ι. Ναό του Αγίου Δημητρίου Αγρινίου, ώρα 4 μ.μ. Ο Ναός πλημμυρίζει από μητέρες, που έρχονται να γιορτάσουν μαζί με τα παιδιά τους τη μεγάλη αυτή μέρα που γιορτάζει η Μεγάλη Μάνα, η Παναγία μας και να πάρουν θάρρος, δύναμη, παρηγοριά.
Γιορτή Μητέρας Υπαπαντή 2014
Αφιέρωμα στην ελληνική χριστιανική οικογένεια
{gallery}fotos/foto_Giortimiter14{/gallery}
Οι γονείς παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο σύνολο των τομέων ζωής και δράσεων του παιδιού, διαμορφώνουν την προσωπικότητά του, συμβάλλουν στη γνωστική και συναισθηματική του ανάπτυξη, καλλιεργούν την κοινωνική και ηθική του συνείδηση και βεβαίως βοηθούν στη μετάβαση του παιδιού από το στενό οικογενειακό στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον αλλά και στη μετάβαση του παιδιού από την βρεφική και παιδική ηλικία στην ηλικία της ωριμότητας. Όλοι μας έχουμε νιώσει πόσο δύσκολο είναι να είσαι γονιός σήμερα. Ο ρόλος των γονιών δοκιμάζεται και η διαπαιδαγώγηση των παιδιών έχει γίνει μια δύσκολη υπόθεση. Οι γονείς καλούνται ν’ αντιμετωπίσουν αλλαγές που συμβαίνουν σε όλα τα επίπεδα, κοινωνικό, πολιτισμικό, οικονομικό αλλά και αλλαγές σε επίπεδο αξιών και θεσμών. Οι γονείς χρειάζονται ενθάρρυνση και στήριξη προκειμένου να προσαρμοστούν στα νέα κοινωνικά δεδομένα και ν’ ανταποκριθούν στο δύσκολο ρόλο που έχουν αναλάβει, ο οποίος ούτε αντικαθίσταται ούτε και αναπληρώνεται από το ρόλο άλλων θεσμών. Ο ρόλος του γονέα χρειάζεται φαντασία και ευελιξία, αντοχή και κατανόηση, προσαρμογή και αυτογνωσία, προσωπική εξέλιξη και ωρίμανση, δουλειά και γνώση… Η σημερινή γιορτή μας, αφιέρωμα στην ελληνική χριστιανική οικογένεια, έχει σκοπό να αναδείξει το σημαντικό ρόλο που παίζουν μέσα στην οικογένεια ο πατέρας, η μητέρα, τα αδέλφια, ο παππούς, η γιαγιά & άλλοι στενοί συγγενείς, θείες & θείοι, που κάποιες φορές ζουν πολύ κοντά στην οικογένεια και παίζουν σημαντικό ρόλο στην ανατροφή των παιδιών. Βέβαια το κάθε μέλος με την ιδιαιτερότητά του.
Γεγονός είναι ότι ο ρόλος του πατέρα στην αγωγή και την ανάπτυξη του παιδιού έχει παραμεληθεί. Οι μελέτες και οι έρευνες σχετικά με τον ρόλο του πατέρα στην οικογένεια είναι λίγες συγκριτικά με αυτές που αναφέρονται στον ρόλο της μητέρας. Τα τελευταία χρόνια καταβάλλονται προσπάθειες να προσδιοριστεί ο ρόλος του πατέρα και να αποδειχτεί ότι ο ρόλος του είναι εξίσου σημαντικός με εκείνον της μητέρας. Π. χ. είναι πολύ σημαντική η ενασχόληση του πατέρα με το παιδί της σχολικής ηλικίας κατά τις ελεύθερες ώρες και των δύο. Με αυτόν τον τρόπο έρχονται στο προσκήνιο οι διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ του πατέρα και του παιδιού, όπου διαπιστώνονται οι μορφές της επικοινωνίας τους και αποδυναμώνονται ή και ανατρέπονται οι αντιλήψεις σχετικά με έναν “αμέτοχο πατέρα” στην κοινωνική παρουσία του παιδιού.
Ἡ χριστιανική οἰκογένεια, κατά τόν Ἱερό Πατέρα Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, ἀποτελεῖ χῶρο πνευματικῆς προπόνησης καί ἄσκησης, παλαίστρα καί γυμναστήριο τῆς ἀρετῆς. Δίνει, ἔτσι, τήν δυνατότητα στά μέλη της –ὅταν λειτουργεῖ θεοπρεπῶς, ὡς «κατ’ οἶκον Ἐκκλησία»- νά ἀντιμετωπίσουν με ἐπιτυχία τούς πειρασμούς τῆς ζωῆς στό πλαίσιο τῆς εὐρύτερης κοινωνίας. Μοιάζει ἡ οἰκογένεια, θά λέγαμε, μ΄ ἕνα προπονητήριο.
Πῶς προετοιμάζονται αὐτοί πού δίνουν ἀγῶνες; Πηγαίνουν πρῶτα, μόνο μέ τόν προπονητή τους, στό στάδιο καί κάνουν προπόνηση. Κατά παρόμοιο τρόπο, λειτουργεῖ ἡ σωστή οἰκογένεια. Τό παιδί εντός της οικογένειας προπονεῖται, ὥστε νά μπορέσει μετά νά βγεῖ στόν στίβο, πού λέγεται κοινωνική ζωή, καί ἐκεῖ νά διαπρέψει κατά Θεό.
Επίσης, τό ἔργο τῆς χριστιανικῆς ἀγωγῆς, πού ἀσκοῦν οἱ γονεῖς στά παιδιά, παρομοιάζεται ἀπό τον Ἱερό Χρυσόστομο μέ τήν ἀκρίβεια τῆς καλλιτεχνικῆς ἐργασίας τῶν ζωγράφων καί τῶν γλυπτῶν. Αὐτοί ἀφαιροῦν τό περιττό καί προσθέτουν ἐκεῖνο πού λείπει. Θά πρέπει ὁ γονιός, ὁ πατέρας καί ἡ μητέρα, νά εἶναι σέ ἐγρήγορση. Ὀφείλουν να ἐπισημαίνουν στά παιδιά τό καλό καί τό κακό. Αὐτό πού εἶναι περιττό, θά πρέπει νά τό κόβουν· γιά παράδειγμα τά διάφορα (κατά κανόνα ἐμπαθή καί ἐγωιστικά) θελήματα. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, θά πρέπει νά προσθέτουν αὐτό πού λείπει: Μέ τήν διδασκαλία ὀφείλουν νά φωτίζουν τά παιδιά, ὥστε νά προοδεύουν στήν γνώση τοῦ Θεοῦ καί στήν ἄσκηση-πραγμάτωση τῆς ἀρετῆς.
Ὅπως λέει ὁ Ἱερός Πατέρας, ἀπαιτεῖται καθημερινή παρακολούθηση τῶν παιδιῶν καί ἀπό τούς δυό γονεῖς. Ἀπαιτεῖται διάθεση ὅλου τοῦ ἐλεύθερου χρόνου τους, ὥστε μέ τούς κατάλληλους παιδαγωγικούς χειρισμούς τους νά ἐπιτευχθεῖ: ἡ αὔξηση τῶν φυσικῶν προσόντων τους, ἀλλά και ἡ μείωση καί τελικῶς ἡ ἐξάλειψη τῶν ἐλαττωμάτων τους. Ἡ ἐκκοπή τῶν ἐλαττωμάτων καί ἡ διατήρηση τῆς εἰρήνης.
Οἱ γονεῖς, ὡς καλοί ἀγαλματοποιοί, σύμφωνα μέ τόν ἱερό Χρυσόστομο, ἐργάζονται στίς ψυχές τῶν παιδιῶν τους. Θά πρέπει ἐσύ, πατέρα καί μητέρα, νά τά βοηθήσεις, κατ΄ ἀρχήν να ἀνακαλύψουν τά προσόντα, τά τάλαντα, πού τούς ἔχει δώσει ὁ Θεός. Ὅλοι ἔχουμε τάλαντα, ἰδιαίτερα χαρίσματα. Θά πρέπει ὁ γονιός, λοιπόν, μέ το ἄγρυπνο μάτι του νά ἐπισημάνει τά τάλαντα πού ἔχει τό κάθε παιδί του. Στή συνέχεια, θά πρέπει νά βοηθήσει τό παιδί, ὥστε αὐτό νά καλλιεργήσει τίς καλές του κλίσεις καί ἀπ’ τήν ἄλλη πλευρά νά ἀποβάλλει τίς ἀδυναμίες-ἐλαττώματά του. Ὑπάρχουν παιδιά πού εἶναι τεμπέλικα. Πρέπει νά κοπεῖ αὐτό, νά ξεπεραστεῖ. Εἶναι ἄλλα πού εἶναι γκρινιάρικα, κατσούφικα ἤ εἶναι ἀνυπάκουα. Πολλές τέτοιες ἀδυναμίες καί ἐλαττώματα ὑπάρχουν. Θά πρέπει νά τά ἐπισημαίνουν οἱ γονεῖς ἀφενός, καί ἀφετέρου σιγά-σιγά, μέ διάκριση, νά τά κόβουν. Μέ σεβασμό στήν ἐλευθερία τοῦ παιδιοῦ, ἀλλά καί μέ φροντίδα καί κάποια διακριτική στέρηση τῆς ἀπόλυτης ἐλευθερίας. Δέν πρέπει νά λένε: «Ἄφησέ το τό παιδί νά κάνει ὅ,τι θέλει». Οὔτε ἀπ΄τήν ἄλλη πλευρά, ὅμως νά τά διαλύσουν ὅλα μέσα στήν ψυχή τοῦ παιδιοῦ τους. Θά πρέπει μέ διάκριση νά ἐνεργοῦν: νά τοῦ «κόψουν τό θέλημα», ἀλλά μέ τέχνη, μέ τρόπο. Εὔκολα, τότε, το παιδί θά ὑπακούει καί δέν θά ἀντιδρᾶ, αἰσθανόμενο ὅτι τό ἀγαποῦν.
Λέγει ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ: «Οἱ γονεῖς μήν παροργίζετε τά τέκνα ἡμῶν» δηλαδή, οἱ γονεῖς δέν πρέπει νά παροργίζετε τά παιδιά, δέν πρέπει νά τά φτάνετε σέ κατάσταση ὀργῆς. Ἡ ἀγωγή θέλει τρόπο, θέλει τέχνη. Εἶναι ἡ πιο μεγάλη τέχνη. Καλοῦνται οἱ εἰρηνικοί γονεῖς νά βοηθήσουν τό παιδί νά εἰρηνεύσει καί αὐτό ἀληθινά. Ἡ βοήθεια θά πρέπει νά δίνεται μέ τέτοιο τρόπο, ὥστε τό παιδί νά μήν φτάσει να ὀργιστεῖ καί νά ἀγανακτήσει.
Ἡ πηγή τῆς ἀληθινῆς εἰρήνης εἶναι ὁ Χριστός. Χωρίς Αὐτόν δέν εἰρηνεύει ὁἄνθρωπος ἀλλά οὔτε καί ἡ οἰκογένεια. Χωρίς Αὐτόν δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει ὀρθή ἀγωγή, δηλ. ὁδήγηση τῶν ψυχῶν μας στήν Εἰρήνη καί στήν Ἀνάπαυση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Ὁἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος τονίζει ὅτι ὅταν ὑπάρχει εἰρηνική συμβίωση, τότε δέν ἐπιτρέπει, αὐτή ἡ εἰρηνική συμβίωση, νά εἰσχωρήσει τίποτα δυσάρεστο στήν οἰκογενειακή ζωή. Ἀκόμη καί ὅταν ὑπάρχουν πολλές ἐξωτερικές δυσκολίες, αὐτές δέν εἰσχωροῦν μέσα στό σῶμα τῆς οἰκογένειας.
Ὅταν ἔχουν εἰρήνη ὁἄνδρας καί ἡ γυναῖκα πρῶτα μέσα τους καί κατόπιν μεταξύ τους, αὐτό τούς προφυλάσσει ἀπό τήν ἁμαρτία. Ὁἕνας βοηθεῖ τόν ἄλλο, ὥστε νά μήν διαταραχθεῖἡἐσωτερική οἰκογενειακή εἰρήνη ἀκόμη καί ἄν μύρια κύματα ὑπάρχουν ἐξωτερικά. Ἄν ὅμως μεταξύ τῶν συζύγων ὑπάρχει φιλονεικία, ὑπάρχει μιά ἀντιπαράθεση, μιά διαμάχη, τότε αὐτή ἡ ταραχή ἐξαπλώνεται καί στά ὑπόλοιπα μέλη τῆς οἰκογένειας. Ταράζονται τά παιδιά καθώς καί ὅποιοι ἄλλοι συμβιώνουν μέ τό ταραγμένο ζεῦγος (παπποῦδες, γιαγιάδες κ.λ.π.).
Βασική αἰτία τῆς ἀκαταστασίας στήν οἰκογένεια, λέει ὁἍγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος εἶναι ἡ ὑπερβολική καί ἀγωνιώδης μέριμνα γιά τίς βιοτικές ἀνάγκες. Προσέξτε τίς λέξεις: ὑπερβολική μέριμνα καί ἀγωνιώδης. Μέριμνα θά πεῖ φροντίδα, ὑπερβολική ἀγωνιώδης φροντίδα. Ἡ φροντίδα, ἡ ὁποία ἔχει μέσα της ἀγωνία εἶναι αἰτία ταραχῆς. Ἡ μέριμνα εἶναι ἕνα μεγάλο λάθος. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε:«Μήν μεριμνᾶτε, μήν ἔχετε φροντίδα γιά τίποτα ἐκτός ἀπό τήν Βασιλεία Μου». Μάλιστα μᾶς τόνισε νά μήν ἔχουμε ποτέ ἀγωνία. Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι θά γίνουμε ὀκνηροί, ὅτι θά γίνουμε ἀδιάφοροι καί δέν θά κάνουμε αὐτά πού πρέπει, αὐτά πού μᾶς πληροφορεῖἡ λογική. Ἀντίθετα θά κάνουμε ὅ,τι πρέπει ἀλλά χωρίς ἄγχος, χωρίς ἀγωνία. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι πρέπει νά ζητᾶμε συνεχῶς τήν Βασιλεία Του καί τήν δικαιοσύνη Του (δηλ. τήν σύνολη ἀρετή). Γιά ὅλα τά ὑπόλοιπα, τά βιοτικά θά φροντίσει Ἐκεῖνος.
Ἐμεῖς θά προσπαθήσουμε νά Τόν ἔχουμε Βασιλιά μέσα μας καί Ἐκεῖνος θά μᾶς προσθέσει ὅλα αὐτά τά γήινα, πού σάν ἄνθρωποι γνωρίζει ὅτι χρειαζόμαστε: Τί θά φᾶμε δηλαδή, τί θά πιοῦμε, πῶς θά ἔχουμε χρήματα, ἄν θά ἔχουμε χρήματα κλπ. Ἐμεῖς ἄς ζητᾶμε πάντοτε νά γίνεται τό θέλημά Του καί νά ἐπικρατεῖἡἀρετή στή ζωή μας, καί Ἐκεῖνος θά μᾶς δώσει ἕτοιμα ὅλα ὅσα χρειαζόμαστε γιά τήν βιολογική μας συντήρηση.
«Ὁ συνήθης λόγος διαπληκτισμοῦ καί φιλονικίας εἶναι ὁ ἐγωισμός καί τό ἴδιο θέλημα». Πόσο σοφά εἶναι αὐτά πού λέει ὁἍγιος! … Ὁ ἐγωισμός καί τό ἴδιο θέλημα. Ὅταν ὁ καθένας κρατάει τό θέλημά του πεισματικά, «στήνει» τό θέλημά του, τό γεγονός αὐτό εἶναι αἰτία διαπληκτισμοῦ καί ταραχῆς. Ὅλοι ξέρουμε πόσο εὔκολο, εἶναι νά συμβεῖ αὐτό μέσα στήν οἰκογένεια. Ὅταν ὁ καθένας ἐμμένει στό θέλημά του, τότε συμβαίνει αὐτός ὁ διαπληκτισμός, αὐτός ὁ «τσακωμός», ὅπως τόν λέμε. Γι’ αὐτό ἐκεῖ, ὅπου δέν ὑπάρχει τό «ἴδιον θέλημα», ἐπικρατεῖὁμόνοια καί εἰρήνη.
Ἄς εὐχηθοῦμε ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ νά βασιλεύει μέσα στίς σύγχρονες οἰκογένειες. Γιά νά γίνει αὐτό, θά πρέπει αὐτή νά βασιλεύει στίς ψυχές ὅλων ὅσοι τίς συναποτελοῦν (στόν πατέρα, στήν μητέρα, στά παιδιά καί σ’ ὅποιον ἄλλον ζεῖ μαζί τους).
Προσευχή μιας νέας μητέρας
Κύριε, ή Μητέρα Σου, ή «Λαβίς ή μυστική», Σε κράτησε στα χέρια Της, Σε ένηγκαλίσθη με στοργή και Σου προσέφερε όλη την Αγάπη Της. Εσύ, Ίησού, ήσουν για τη Μητέρα Σου το πολυτιμότερο δώρο, ό μεγαλύτερος θησαυρός.
Δέξου τη σημερινή ήμερα, Κύριε, την ευχαριστία και ευγνωμοσύνη μιας μητέρας πού την αξίωσες να κρατά μέσα στα χέρια της ένα μικρό αγγελούδι, ένα μικρό αδελφάκι Σου.
Όπως αξίωσες τη Μητέρα Σου να Σε οδηγήσει στον ναό την τεσσαρακοστή ήμερα, αξίωσε και εμένα να είμαι πάντοτε ή καθοδηγός, ή όποια θα φέρω στα σκηνώματα Σου το παιδί μου.
“Όπως Εσύ, Σωτήρα μου, αξίωσες την Παναγία Μητέρα Σου να Σου ψελλίζει τούς πρώτους ύμνους προς τον θεό, αξίωσε και μένα να γίνω ή σκάλα ή οποία θα φέρει το παιδί μου προς τον ουρανό.
Ας έχω, φιλάνθρωπε Κύριε, υπόδειγμα μητρότητας την Παναγία Θεοτόκο, και άς με διακρίνει πάντοτε αγνότητα καρδιάς και αισθημάτων.
Αξίωσε με, ακόμη, να βλέπω πάντα στο πρόσωπο του παιδιού μου τον μικρό αδελφό Σου, που έχω υποχρέωση να ετοιμάσω για τη Βασιλεία Σου, για την όποια τον έχεις προορίσει. Αμήν. (από το περιοδικό «Ο Κόσμος της Ελληνίδος»)
Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα
Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να φτιάχνεις για μένα το αγαπημένο μου γλυκό και έμαθα ότι μικρά πράγματα μπορεί να έχουν ξεχωριστή σημασία στη ζωή.
Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε παρακολουθούσα και έμαθα τα περισσότερα «μαθήματα ζωής», εφόδια για να γίνω καλύτερο και παραγωγικότερο άτομο όταν μεγαλώσω.
Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να κρεμάς την ζωγραφιά μου στο ψυγείο και αμέσως ήθελα να ζωγραφίσω την επόμενη.
Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, ακόμη και όταν ήσουν θυμωμένη με συμβούλευσες ήρεμα και απλά για να καταλάβω το γιατί και έτσι έμαθα ότι ο διάλογος και η επικοινωνία είναι σημαντικά ακόμη και όταν τα πράγματα είναι δύσκολα.
Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να φτιάχνεις φαγητό για κάποιο φίλο που ήταν άρρωστος και έμαθα ότι όλοι μας πρέπει να νοιαζόμαστε και να φροντίζουμε ο ένας τον άλλο.
Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να φροντίζεις το σπίτι και όσους ζούμε σε αυτό και έμαθα ότι πρέπει να εκτιμάμε ότι μας προσφέρεται.
Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να φροντίζεις ένα αδέσποτο γατάκι και έμαθα ότι είναι καλό να είσαι ευγενικός με τα ζώα.
Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, ένοιωσα ότι νοιαζόσουν και ήθελα να γίνω καλύτερος.
Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να κλαις και έμαθα ότι κάποια πράγματα στη ζωή πληγώνουν αλλά έχεις δικαίωμα να είσαι στενοχωρημένος.
Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να αναλαμβάνεις τις ευθύνες ακόμα και όταν οι καταστάσεις ήταν δύσκολες και έμαθα ότι πρέπει να είμαι υπεύθυνο άτομο. (από το διαδίκτυο)
Συνηθίσαμε να εγκωμιάζουμε το μεγαλείο της μητρικής καρδιάς, πού φτάνει μέχρι τα όρια της αυτοθυσίας- και δικαίως. Γιατί ή ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα. “Ομως, υπάρχουν παράλληλα και πολλά παραδείγματα πατεράδων με αγάπη μέχρι θυσίας για το παιδί τους, με παραμέριση της λογικής, με αγάπη που νικά τη λογική. Γιατί ό πατέρας δεν είναι μόνο ή λογική μέσα στο σπίτι. Είναι και ή καρδιά, αφού κι αυτός έχει το δώρο του Θεού να είναι συνδημιουργός. Γιατί ό πατέρας δεν είναι μόνο ό κουβαλητής· είναι και ό υπερασπιστής. Δεν είναι μόνο το αγκωνάρι είναι και ή ασπίδα. Έξαλλου, ό Κύριος μας, για να δώσει μια ανθρώπινη εικόνα της αγάπης του Θεού σ’ εμάς, Τον ονόμασε Πατέρα. Κι από τότε, προσφωνούμε κι εμείς τον Θεό «Πατέρα». Ή καρδιά του πατέρα είναι μεγάλη, δυνατή, ασύνορη, προστατευτική, θυσιαστική. Αυτή την καρδιά την έχει ανάγκη το παιδί, σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεται. Θέλει τον πατέρα του κοντά του.
Μπαμπά, θα μου δώσεις 25€;
“Ενας πατέρας γυρίζει σπίτι από την δουλειά αργά, κουρασμένος καί εκνευρισμένος. Στήν πόρτα τον περιμένει ο πεντάχρονος γυιός του.
· Μπαμπά, μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;
· Ναι, βεβαίως, τι είναι;
· Θέλω ακριβώς να ξέρω. Παρακαλώ, πες μου πόσα ευρώ παίρνεις στην μια μέρα;
· Εάν πρέπει να ξέρεις, παίρνω 50 € την μέρα.
· “Ωχ… απάντησε το παιδί, με το κεφάλι του κάτω και συνέχισε… Μπαμπά, σε παρακαλώ, μπορείς να μου δανείσεις 25€;
Ό πατέρας εξαγριωμένος του απήντησε:
· Εάν ό μόνος λόγος πού εσύ ρώτησες είναι, ώστε να δανειστής κάποια χρήματα για να αγοράσεις ένα ανόητο παιχνίδι ή κάποιες άλλες αηδίες, τότε να πάς κατ’ ευθείαν στο δωμάτιο σου και στο κρεβάτι σου. Σκέψου, γιατί είσαι τόσο εγωιστής. Δεν εργάζομαι σκληρά καθημερινά για τέτοιες παιδαριώδεις επιπολαιότητες.
Το μικρό παιδί πήγε ήσυχα στο δωμάτιο του και έκλεισε την πόρτα. Ό μπαμπάς κάθισε σκεπτόμενος την ερώτηση του παιδιού και νευρίαζε περισσότερο. Πώς τόλμησε να υποβάλλει τέτοια έρώτηση για να πάρει μόνο κάποια χρήματα; Μετά από μια περίπου ώρα, ο μπαμπάς είχε ηρεμήσει και είχε αρχίσει να σκέφτεται: “Ισως είναι κάτι πού πρέπει πραγματικά να άγοράσει ό μικρός με τα 25 €, γιατί δεν ζητάει χρήματα πολύ συχνά. Πήγε στο δωμάτιο του παιδιού και άνοιξε την πόρτα.
· Κοιμάσαι, αγόρι μου;
· Δεν κοιμάμαι.
· Σκεφτόμουν ότι ίσως ήμουν πάρα πολύ σκληρός μαζί σου νωρίτερα. Ήταν μια μεγάλη ήμερα και έβγαλα την κούραση μου σε σένα. Εδώ είναι τα 25 € πού μου ζήτησες. Το παιδί έτρεξε κατ’ ευθείαν επάνω του χαμογελώντας.
· «Σ’ ευχαριστώ μπαμπά!» φώναξε.
Κατόπιν, πάει στο μαξιλάρι του και βγάζει από κάτω κάποια τσαλακωμένα χρήματα. Ό πατέρας μόλις βλέπει ότι το παιδί έχει ήδη κάποια χρήματα, αρχίζει να νευριάζει. Το μικρό παιδί αρχίζει να μετράει σιγά τα χρήματα του και κοιτάζει τον μπαμπά του.
· Γιατί θέλεις περισσότερα χρήματα, εφόσον έχεις ήδη μερικά;
· Επειδή δεν είχα αρκετά, αλλά τώρα έχω.
· Μπαμπά, έχω 50 € τώρα. Μπορώ να αγοράσω μια μέρα του χρόνου σου; Σέ παρακαλώ, μείνε αύριο σπίτι. Θα ήθελα πολύ να φάμε μαζί.
Ό πατέρας λύγισε. Αγκάλιασε τον μικρό γυιό του και ικέτευσε να τον συγχώρεσει…
Αχ, αν ήξεραν οί γονείς…! Αν ήξεραν οί γονείς τίς πραγματικές ανάγκες των παιδιών τους! Τί είναι αυτά πού γεμίζουν την ψυχούλα τους! Τί είναι αυτά πού τα χαρίζουν ασφάλεια! Τί είναι αυτά πού τα προσφέρουν ψυχική ισορροπία! Τί είναι αυτά πού τα κάνουν χαρούμενα καί ευτυχισμένα! Τότε, σίγουρα τότε, θα έβαζαν άλλες προτεραιότητες. Αλλιώς θα αξιολογούσαν τίς ανάγκες των παιδιών τους.
Αλήθεια, πιστεύουν οί γονείς πώς χτίζουν την ευτυχία των παιδιών τους με τίς παροχές σε υλικά αγαθά; Πώς συντελούν στην όλοκλήρωση της προσωπικότητας τους; Με δλα αυτά τους προσφέρουν, τάχα, τα εχέγγυα για μια πετυχημένη ζωή;
Αχ! αν ήξεραν οί γονείς πώς τα παιδιά τους, προπαντός, χρειάζονται την παρουσία τους, τα χάδια τους. την τρυφεράδα τους. τα παιχνίδια μαζί τους, τίς συζητήσεις! Πώς τους χρειάζεται ή γνώμη του πατέρα! “Εχουν ανάγκη να νοιώθουν του σπιτικού τους τη θαλπωρή, της οικογένειας τη ζεστασιά! Να νοιώθουν πώς ζουν καί κινούνται κάτω από τα στοργικά τους βλέμματα! Ότι οί γονείς τους είναι εκεί. ίσως κουρασμένοι, αλλά ήρεμοι και πάντα εκεί, για να συζητούν μαζί τους ό,τι τους απασχολεί! (από το διαδίκτυο)
Το συγκλονιστικό γράμμα ενός πατέρα στον γιο του!!!
Ένα γράμμα που μέσα από την απλότητα και τον καθάριο λόγο του, καταφέρνει να κλείσει μέσα του, όλο τον κύκλο της ζωής.
«Παιδί μου, εάν μια μέρα με δεις “γέρο”… εάν λερώνομαι όταν τρώω και δεν μπορώ να ντυθώ… έχε υπομονή. Θυμήσου πόσο καιρό μου πήρε για να σου τα μάθω… Εάν όταν μιλάω μαζί σου επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα, μην με διακόπτεις, άκουσε με. Όταν ήσουν μικρός κάθε μέρα σου διάβαζα το ίδιο παραμύθι μέχρι να σε πάρει ο ύπνος. Όταν δεν θέλω να πλυθώ μην με μαλώνεις και μην με κάνεις να αισθάνομαι ντροπή… Θυμήσου όταν έτρεχα από πίσω σου και έβρισκες δικαιολογίες όταν δεν ήθελες να πλυθείς. Όταν βλέπεις την άγνοιά μου στις νέες τεχνολογίες, δώσε μου χρόνο και μη με κοιτάς ειρωνικά, εγώ είχα όλη την υπομονή να σου μάθω το αλφάβητο. Όταν κάποιες φόρες δεν μπορώ να θυμηθώ ή χάνω τον συνειρμό των λέξεων, δώσε μου χρόνο για να θυμηθώ και εάν δεν τα καταφέρνω μην θυμώνεις… Το πιο σπουδαίο πράγμα δεν είναι εκείνο που λέω αλλά η ανάγκη που έχω να είμαι μαζί σου και κοντά σου και να με ακούς. Όταν τα πόδια μου είναι κουρασμένα και δεν μου επιτρέπουν να βαδίσω μην μου συμπεριφέρεσαι σαν να ήμουν ένα “βάρος”, έλα κοντά μου με τα δυνατά σου μπράτσα, όπως έκανα εγώ όταν ήσουν μικρός και έκανες τα πρώτα σου βήματα. Όταν λέω πως θα ήθελα να “πεθάνω”… μη θυμώνεις, μια μέρα θα καταλάβεις τι είναι αυτό που με σπρώχνει να το πω. Προσπάθησε να καταλάβεις πως στην ηλικία μου δεν ζεις, επιβιώνεις. Μια μέρα θα ανακαλύψεις ότι παρόλα τα λάθη μου πάντοτε ήθελα το καλύτερο για σένα, για να σου ανοίξω τον δρόμο. Αφιέρωσε μου λίγο από τον χρόνο σου, δώσε μου λίγο από την υπομονή σου, δώσε μου έναν “ώμο” για να ακουμπήσω το κεφάλι, με τον ίδιο τρόπο που το έκανα και εγώ για σένα. Βοήθησέ με να περπατήσω, βοήθησέ με να τελειώσω τις ημέρες μου με αγάπη και υπομονή. Σε αντάλλαγμα θα σου δώσω ένα χαμόγελο και την απέραντη αγάπη που πάντα έτρεφα και είχα για σένα. Σε αγαπώ παιδί μου…»
Ή προσευχή ενός πατέρα Κύριε, δος μου ένα γιο αρκετά δυνατό, ώστε να ξέρει πότε είναι αδύναμος, και αρκετά θαρραλέο, ώστε να αντιμετωπίζει τον εαυτό του τον ίδιο, όταν αισθάνεται φόβο. Ένα γιο περήφανο και άκαμπτο σε μια τίμια πορεία. Ταπεινό και μεγαλόψυχο στη νίκη. Δος μου ένα γιο πού να μη στρέφει ποτέ τα νώτα, όταν οφείλει να ορθώνει το στήθος. Ένα γιο πού έμαθε να Σέ γνωρίζει…
Οδήγησε τον, Σε παρακαλώ, όχι στον συνηθισμένο, εύκολο δρόμο, μα στον τραχύ, τον αγκαθόστρωτο, με δυσκολίες και προκλήσεις. ‘Άφησέ τον να μάθει να κρατιέται όρθιος στην καταιγίδα, μα και να νιώθει συμπόνοια σ’ όσους πέφτουν.
Κύριε, δος μου ένα γιο, που ή καρδιά του να ‘ναι καθαρή & να ‘χει ιδανικά υψηλά. Ένα γιο πού να κυριαρχεί στον εαυτό του, προτού προσπαθήσει να κυριαρχήσει στους άλλους. Ένα γιο πού να μάθει να γελάει, μα και να ξέρει να κλαίει. Ένα γιο πού να προχωρεί προς το μέλλον, μα και ποτέ να μην ξεχνάει το παρελθόν.
Δίνε του ταπεινοφροσύνη, ώστε να μπορεί να θυμάται πάντοτε την απλότητα του αληθινού μεγαλείου. Την αμεροληψία της αληθινής σοφίας. Την πραότητα της αληθινής δύναμης. Και τότε εγώ, ό πατέρας του, θα τολμώ να ψιθυρίζω: Δεν έζησα μάταια. Αμήν (από το περιοδικό «Ο Κόσμος της Ελληνίδος»)
Ο Άγιος των ημερών μας, ο Γέροντας Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, ο προορατικός & θαυματουργός, δεχόταν καθημερινά τις επισκέψεις γονέων που ήθελαν την άγια συμβουλή του για τα παιδιά τους, αλλά και για τους ίδιους. Πολλά έχει πει ο Άγιος για την αγωγή των παιδιών, για το ρόλο των γονέων, για το πώς πρέπει να συμπεριφέρονται οι γονείς στα παιδιά τους για να μην αντιδρούν. Η αγιότητα των γονέων είναι η καλύτερη εν Κυρίω αγωγή, έλεγε ο Άγιος Γέροντας Πορφύριος:
«Να βλέπομε τον Θεό στο πρόσωπο των παιδιών και να δώσομε την αγάπη του Θεού στα παιδιά. Να μάθουν και τα παιδιά να προσεύχονται. Για να προσεύχονται τα παιδιά, πρέπει να έχουν αίμα προσευχομένων γονέων. Εδώ πέφτουν έξω μερικοί και λένε: «Εφόσον οι γονείς προσεύχονται, είναι ευσεβείς, μελετούν την Αγία Γραφή και τα παιδιά τα ανάθρεψαν ”εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου”, επόμενο είναι να γίνουν καλά παιδιά».
Ορίστε, όμως, που βλέπομε αντίθετα αποτελέσματα λόγω της καταπιέσεως. Δεν είναι αρκετό να είναι οι γονείς ευσεβείς. Πρέπει να μην καταπιέζουν τα παιδιά, για να τα κάνουν καλά με τη βία. Είναι δυνατό να διώξομε τα παιδιά απ’ τον Χριστό, όταν ακολουθούμε τα της θρησκείας με εγωισμό. Τα παιδιά δεν θέλουν καταπίεση. Μην τα εξαναγκάζετε να σας ακολουθήσουν στην εκκλησία. Μπορείτε να πείτε: «Όποιος θέλει, μπορεί να έλθει τώρα μαζί μου ή αργότερα». Αφήστε να μιλήσει στις ψυχές τους ο Θεός. Η αιτία που μερικών ευσεβών γονέων τα παιδιά, όταν μεγαλώσουν, γίνονται ατίθασα κι αφήνουν και την Εκκλησία κι όλα και τρέχουν αλλού να ικανοποιηθούν είναι αυτή η καταπίεση που τους ασκούν οι τάχα «ευσεβείς» γονείς, που είχαν τη φροντίδα να κάνουν τα παιδιά τους «καλούς χριστιανούς», μ’ αυτή την αγάπη τους, την ανθρώπινη, τα καταπίεσαν κι έγινε το αντίθετο. Πιέζονται, δηλαδή, όταν είναι μικρά τα παιδιά κι όταν γίνουν δεκάξι χρονών, δεκαεφτά ή δεκαοχτώ, φθάνουν στο αντίθετο αποτέλεσμα. Αρχίζουν από αντίδραση να πηγαίνουν με παλιοπαρέες και να λένε παλιόλογα. Ενώ, όταν αναπτύσσονται μέσα στην ελευθερία, βλέποντας συγχρόνως το καλό παράδειγμα των μεγάλων, χαιρόμαστε να τα βλέπομε. Αυτό είναι το μυστικό, να είσαι καλός, να είσαι άγιος, για να εμπνέεις, να ακτινοβολείς. Η ζωή των παιδιών φαίνεται να επηρεάζεται απ’ την ακτινοβολία των γονέων. Επιμένουν οι γονείς: «Άντε να εξομολογηθείς, άντε να μεταλάβεις, άντε να κάνεις εκείνο….». Τίποτα δεν γίνεται. Ενώ βλέπει εσένανε; Αυτό που ζεις, αυτό και να ακτινοβολείς. Ακτινοβολεί ο Χριστός μέσα σου; Αυτό πηγαίνει στο παιδί σου. Εκεί βρίσκεται το μυστικό. Κι αν γίνει αυτό, όταν το παιδί είναι μικρό στην ηλικία, δεν θα χρειασθεί να κοπιάσει πολύ, όταν μεγαλώσει.
Όταν οι γονείς είναι άγιοι και το μεταδώσουν αυτό στο παιδί και του δώσουν αγωγή εν Κυρίω, τότε το παιδί, ό,τι επιδράσεις κακές κι αν έχει απ’ το περιβάλλον του, δεν επηρεάζεται, διότι έξω απ’ την πόρτα του θα βρίσκεται η Σοφία, ο Χριστός. Δεν θα κοπιάσει, για να την αποκτήσει. Φαίνεται πολύ δύσκολο να γίνεις καλός, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ εύκολο, όταν από μικρός ξεκινήσεις με καλά βιώματα. Μεγαλώνοντας δεν χρειάζεται κόπος, το έχεις μέσα σου το καλό, το ζεις. Δεν κοπιάζεις, το έχεις ζήσει, είναι περιουσία σου, που τη διατηρείς, αν προσέξεις, σε όλη σου τη ζωή».
Και ο άλλος Άγιος Γέροντας Παϊσιος έδινε συχνά συμβουλές στους γονείς για την αγωγή των παιδιών και για την αρμονική ζωή της οικογένειας. Συμβουλές του Γέροντα Παίσιου για την αρμονική ζωή της οικογένειας & την αγωγή των παιδιών
Τα παιδιά που έχουν ποτιστεί από μικρά στην ευσέβεια, μην τα φοβάστε. Και να ξεφύγουν λίγο, λόγω ηλικίας, λόγω πειρασμών, θα επανέλθουν. Είναι σαν τα κουφώματα που τα περνάμε με το λάδι και δεν τα πιάνει η σαπίλα.
Ο θηλασμός και η αγκαλιά της μάνας αποτελούν προϋποθέσεις φυσιολογικής ανάπτυξης των παιδιών.
Τα πατρικά χάδια στα παιδιά δημιουργούν αυτοπεποίθηση και βοηθούν στην αντιμετώπιση των δυσκολιών της ζωής.
Μην κουρδίζετε το ρολόι τέρμα, μήπως σπάσει το ελατήριο. Έτσι και με τα παιδιά, μόλις βλέπετε ότι ζορίζονται, να χαλαρώνετε το σφίξιμο.
Αν δεν γυρίσετε όλη η οικογένεια το κουμπί (τη συχνότητα) στην Εκκλησία, δεν πρόκειται να συνεννοηθείτε.
Η εγκράτεια και η αγνότης των νέων θα λογισθή ως μαρτύριο συνειδήσεως.
Γέροντα, ποιος πρέπει να κάνη τις δουλειές στο σπίτι; Ρωτήθηκε κάποια φορά ο Γέροντας. – Όποιος προλάβη πρώτος! Απάντησε.
Εσείς να ζητάτε να γίνεται το θέλημα του Θεού και όλα θα πάνε καλά. Η εγκράτεια, ο αλληλοσεβασμός και η προσευχή των γονέων αποθησαυρίζονται στα παιδιά.
Είπε ο Γέροντας:Μια μέρα ήρθε στο Καλύβι κάποιος και μου είπε ότι είναι πολύ στενοχωρημένος, γιατί δεν συμφωνεί με την γυναίκα του. Είδα όμως ότι δεν υπάρχει κάτι σοβαρό ανάμεσά τους. Έχει ένα εξόγκωμα αυτός, κάποιο άλλο η γυναίκα του, και δεν μπορούν να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον. Χρειάζονται λίγο πλάνισμα. Πάρε δυό σανίδες απλάνιστες. Η μία έχει σ αυτό το σημείο έναν ρόζο, η άλλη σ΄ εκείνο το σημείο και, αν πας να τις ενώσεις, μένει ένα κενό ανάμεσά τους. Άμα όμως πλανίσεις λίγο την μία από εδώ, λίγο την άλλη από εκεί, αλλά με την ίδια πλάνη, αμέσως εφάπτονται.
Οι μικροδιαφορές των χαρακτήρων των συζύγων βοηθούν να δημιουργηθεί μια αρμονική οικογένεια, γιατί ο ένας συμπληρώνει τον άλλον. Στο αυτοκίνητο είναι απαραίτητο και το γκάζι, για να προχωρήσει, αλλά και το φρένο, για να σταματήσει. Αν το αυτοκίνητο είχε μόνο φρένο, δεν θα κουνιόταν, και αν είχε μόνον ταχύτητες, δεν θα μπορούσε να σταματήσει.
Σε ένα ανδρόγυνο ξέρετε τι είπα; «Επειδή ταιριάζετε, γι αυτό δεν ταιριάζετε!». Είναι και οι δύο ευαίσθητοι. Αν συμβεί κάτι στο σπίτι, και οι δύο τα χάνουν και αρχίζουν: «Ωχ, τι πάθαμε!» ο ένας, «ωχ, τι πάθαμε!» ο άλλος. Ο ένας δηλαδή βοηθάει τον άλλον να απελπισθεί πιο πολύ. Δεν μπορεί να τον τονώσει λίγο. «Για στάσου, να του πη, δεν είναι και τόσο σοβαρό αυτό που μας συμβαίνει». Το έχω δει αυτό σε πολλά ανδρόγυνα. Και στην αγωγή των παιδιών, όταν οι σύζυγοι είναι διαφορετικοί χαρακτήρες, μπορούν περισσότερο να βοηθήσουν. Ο ένας κρατάει λίγο φρένο, ο άλλος λέει: «Άφησε τα παιδιά λίγο ελεύθερα». Αν τα στριμώξουν και οι δύο, θα χάσουν τα παιδιά τους. Και αν τα αφήσουν και οι δύο ελεύθερα, πάλι θα τα χάσουν. Ενώ έτσι βρίσκουν και τα παιδιά μία ισορροπία. Θέλω να πω ότι όλα χρειάζονται. Φυσικά δεν πρέπει να ξεπερνούν τα όρια, αλλά ο καθένας να βοηθάει τον άλλο με τον τρόπο του.
Σημαντικό ρόλο στην αγωγή & διαπαιδαγώγηση των παιδιών παίζουν ο παππούς & η γιαγιά. Αν μάλιστα η οικογένεια έχει την τύχη να ζει ένας από τους δύο ή και οι δύο μαζί της ή κοντά της, τα παιδιά μπορεί να έχουν την αγάπη και τη θαλπωρή, και οι γονείς την πείρα και τη σοφία τους.
Το παρακάτω αφήγημα – γεγονός δείχνει το πώς μπορεί να επηρεάσει όλο το οικογενειακό περιβάλλον στην διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού και να το προετοιμάσει για την αγιότητα.
H οικογένεια ενός Αγίου
Το φτωχικό σπιτάκι γέμισε χαρές… “Αγοράκι! είναι αγοράκι καί τοΰτο το παιδάκι της Μπαλούς. Πέμπτο παιδάκι στην σειρά… Τα χρόνια εκείνα ό πιο μεγάλος θησαυρός για την οικογένεια, είτε πλούσια είτε φτωχή, ήταν τα παιδιά. Πανηγύρι γινόταν στο σπίτι, Όταν μετά την σιωπή, πού έκλεινε τα στόματα κι έκανε τίς καρδιές να χοροπηδούν από προσμονή κι αγωνία κάποτε καί φόβο μέσα στα στήθη, ακουγόταν το κλάμα του νεογέννητου. Τότε οι πιο κοντινοί στην Μάνα έφερναν τα συχαρίκια στα παιδιά μαζί με κάποιο φίλεμα’ κι όταν ετοιμαζόταν το μωρό, ενα-ενα με την σειρά, καλοβαλμένα πήγαιναν με κατάνυξη – όση χώραγε ή παιδική καρδούλα — να ιδοΰν καί να καλωσορίσουν τον αδελφούλη, ή την αδελφούλα τους.
Έτσι και τώρα τα τέσσερα μεγαλύτερα παιδάκια του Δήμου και της Βασιλικής Κεφάλα, φτωχοντυμένα μα καθαρά, ήλθαν να ιδούν το καινούργιο αδελφάκι τους. Ήταν ό Δημήτριος, ό Γρηγόριος, ή Σμαράγδα κι ή Σεβαστή’ ή Μαριώρα δεν είχε γεννηθή ακόμα.
Ήταν 1η “Οκτωβρίου 1846 στη Σηλυβρία της Ανατολικής θράκης. Ή ωραία πόλις της Προποντίδος, 55 χιλιόμετρα δυτικά από την Κωνσταντι-νούπολη, βυθίζεται στην ομορφιά του φθινοπώρου καί δροσολογιέται στίς θαλασσινές αύρες του Μαρμαρά.
Ή οικογένεια Κεφάλα είναι πολύ φτωχή. Μεροκαματιάρης ό Δήμος – ό πατέρας — πότε παλεύει με την ψαρική, πότε ξωμάχος εργάτης σε ξένα χωράφια. Το φαΐ ποτέ δεν περίσσευε στην φαμελιά τους, εκείνο πού περίσσευε ήταν ό φόβος και ή αγάπη του θεού.
Μεγάλος θησαυρός εκείνη ή Μάνα ή Βασιλική. Φαίνεται πώς ήξερε γράμματα, γιατί οί διάφοροι βιογράφοι πού σκιαγραφούν τον πέμπτο αυτό γυιό, δίνουν την πληροφορία ότι ό Αναστάσιος, έτσι το βάφτισαν το πέμπτο τους παιδάκι, έμαθε τα πρώτα γράμματα στα γόνατα της Μητέρας του. Μπορούμε να φαντασθούμε την ωραία σκηνή. Σέ μια άπ’ τίς κάμαρες του ανατολίτικου σπιτιού πού οί εξωτερικοί του τοίχοι είχαν ξύλινη έπένδυσι, καθισμένο στο μικρό του σκαμνάκι το χαριτωμένο αγοράκι, ό “Αναστάσιος, κύτταζε με τα μεγάλα εκφραστικά του μάτια την στοργική γυναίκα, την Μάννα του, κι αποστήθιζε τα πρώτα στοιχεια της γραμματικής, αποθηκεύοντας τα στην τεράστια μνήμη του. Σέ δυο χρόνια, ήταν δεν ήταν επτά ετών, το βλέπομε το μικρό αυτό πανέξυπνο παιδάκι ανεβασμένο στο σκαμνάκι του, να κάμει «κήρυγμα»! αυτά πού άκουγε στην Εκκλησία. Απέναντι από το σπίτι τους ήταν ό “Αγιος Νικόλαος.
“Ομως την οικογενειακή σκηνή δεν θα την κλείσουμε εδώ, διότι πλάϊ στην Μάνα πού σταλάζει κόμπο-κόμπο την ευλάβεια στο παιδί – στο καθένα της παιδί – είναι καί ή Γιαγιά α! αυτή ή Γιαγιά!… Πόσες φορές καθισμένο στην ποδιά της τούτο το ευλογημένο εγγόνι έλεγε μαζί της τον ψαλμόν: «Έλέησόν με ό θεός κατά το μέγα έλεος Σου…» “Ομως, σαν έφταναν στον στίχο: «διδάξω ανόμους τάς οδούς Σου καί ασεβείς επί Σέ έπιστρέψουσι» ό Αναστάσιος δεν εγκατέλειπε τα δικαιώματα του. Όχι, Γιαγιά, αυτό θα το πω εγώ!- “Ετσι φάνηκε από μικρό τούτο το παιδάκι ότι είχε την σφραγίδα Θείας δωρεάς. Τον πεντηκοστόν ψαλμόν ό μικρός Αναστάσιος δεν τον έμαθε μόνος’ ή Μάνα και ή Γιαγιά με την βαθειά Πίστη κι ευλάβεια, χωρίς σπουδές σε βιβλία της παιδαγωγικής επιστήμης, το είχαν πάρει με άριστα το πτυχίο της παιδαγωγικής. Τους το είχε δώσει ή εντρύφηση στα «θεία και ιερά γράμματα τα δυνάμενα… σοφίσαι». Μέσα από τίς γραμμές της Αγίας Γραφής αποκρυστάλλωσαν το παιδαγωγικό τους σύστημα. Κι αυτό δεν ήταν άλλο, παρά να ζήσουν οί ίδιες υπεύθυνα, με σεμνότητα και γνησιότητα την αναγέννηση πού χαρίζει ό Λυτρωτής του ανθρώπου, ό Χριστός και να παρουσιάσουν οί φτωχές αυτές γυναίκες τον εαυτόν τους πρότυπον ανδρείας, αρετής και σοφίας στα παιδάκια πού χάραζαν με ανεξίτηλα σημεία στίς ελεύθερες πλάκες της παιδικής τους καρδούλας τη σοφία του θεού.
Μεγάλη δωρεά σ’ ένα σπίτι, Μάννα αφοσιωμένη στα παιδιά της, δοσμένη στα οικογενειακά της καθήκοντα με χάρη και με χαρά. Κι από πίσω μια Γιαγιά, θησαυρός στοργής, πού ή παλάμη της δεν δίνει μονάχα καρύδια από την βαθειά τσέπη της, αλλά μοιράζει το χάδι στο εγγόνι, πού χώνεται στην αγκαλιά της σαν σε γαλήνιο λιμάνι και στις παιδικές του σκανταλιές και λύπες μα και χαρές.
Όσοι είχαν την ευτυχία να τους παραστέκει στα παιδικά και στα εφηβικά τους βήματα μια τέτοια Μάννα – ή Γιαγιά –πιστή, καλωσυνάτη, σεβαστή… όσοι φέρνουν από τις πρώτες παιδικές αναμνήσεις τους την παράσταση της Μάνας τους – του Πατέρα — της Γιαγιάς — του Πάππου, κάτω άπ’ τα εικονίσματα με σταυρωμένα τα χέρια να προσεύχονται στο γλυκοφώς, πού ιλαρό άχνοφέγγει από το καντήλι… ας ξέρουν ότι ή ζωή τους δεν μπορεί ποτέ να φτωχύνει τόσο, ώστε από τον ουρανό της νάχει χαθεί ή ελπίδα. Το όραμα μιας τέτοιας Μάνας άναδύνεται από τα βάθη της ψυχής μέχρι τα βαθειά γερατειά, στηριγμός, παρηγοριά και φως, δοσμένο από τον θεό στην πολυτάραχη ζωή του ανθρώπου, σημείον αναφοράς, δείκτης πορείας, απανεμιάς λιμάνι.
Στό φτωχόσπιτο της Σηλυβρίας με την ξύλινη έπένδυσι στους εξωτερικούς τοίχους, στην οικογένεια του Δήμου και της Μπαλούς Κεφάλα ετοιμαζόταν ένας Άγιος. Ένας Άγιος γεννημένος και μεγαλωμένος μέσα στην φτώχεια και τον πλούτο της Πίστεως και της Χάριτος… πού οί δικοί του τον είδαν — ποιος ξέρει με πόσο σπαραγμό καρδιάς – να μπαρκάρει δεκατετράχρονο φτωχό παιδί μ’ ένα μπογαλάκι στο χέρι, χωρίς ναύλο για την Πόλη. Ή δίψα για γράμματα έφερνε τον Αναστάσιο Κεφάλα μακρυά από την στοργική ματιά της Μάνας του – τάχα να τον ξαναείδε από τότε –για να σπουδάσει μετά το Σχολαρχείο πού έβγαλε στη Σηλύβρια — και να γίνει… τί να γίνει; – Άγιος! Ό Άγιος Νεκτάριος, ό θαυματουργός! «Σηλυβρίας ό γόνος και Αιγίνης ό Πρόεδρος».
Ή σεμνή του ή Μάννα καθώς τον νανούριζε και τον μάθαινε τα πρώτα γράμματα και τους ψαλμούς, να το διαισθανόταν άρα γε ότι ανατρέφει ένα Άγιο; Εκείνη έκαμε το χρέος της’ και ό θεός της χάρισε την πιο μεγάλη τιμή πού μπορεί να δοθεί σε μια Μάνα” να γίνει ή Μάνα ενός Αγίου!
{gallery}fotos/foto_giorti_miteras{/gallery}